Erik en zijn vrienden bezoeken u via de achterdeur
Dagenlang zat Erik op zijn kamer. Achter zijn dure computer die hij in de loop der tijden bij elkaar gespaard had. En pas geleden had hij met het geld dat hij voor zijn vijftiende verjaardag had gehad kunnen kopen wat hij hebben wilde. Want Erik had maar één echte hobby. Je mocht het eigenlijk wel een passie noemen.
Erik was hacker. Net als een aantal van zijn vrienden. Hoewel vrienden, hij kende alleen hun bijnamen op internet. Maar ze wisselden tips uit en waren aardig tegen elkaar. Net echte vrienden, dus. Ze vielen samen wel eens iets van de overheid aan. Of een bank.
Puur voor de lol. En het was helemaal grandioos als de domkoppen van de kranten dan gingen schrijven dat "de Russen" er achter zaten. Ha, ze moesten eens weten. Het was echt kicken!
Erik had op zijn jonge leeftijd al een specialisatie ontwikkeld. Zelfs eentje die hoog aangeschreven stond onder zijn internetvrienden. Erik wist vrij veel van de techniek achter cryptogeld zoals Bitcoin en wist het daarmee op iemands computer op te sporen. Hij had al aardig wat geld op een niet al te nette manier buit weten te maken. En dat kwam vooral omdat mensen het hem niet al te moeilijk maakten.
Zijn ouders hadden wel eens verteld dat er vroeger touwtjes uit de brievenbus hingen waarmee je de deur open kon doen.
Erik lachte in zichzelf. Bij veel mensen was dat voor hun computer nog steeds zo.
Maar goed, eerst moest hij een doelwit zien te vinden. En wilde iemand doelwit zijn, dan was het belangrijk dat Erik wist dat hij cryptogeld bezat. Maar dat was simpel. Een kwestie van je opgeven op een Facebookgroep. Daar liepen genoeg mensen met hun bezit aan Bitcoins of andere munten te pronken. Een soort haantjesgedrag vaak. Maar daar kon Erik wel iets mee.
Had je eenmaal iemand op het oog, dan ging je verder zoeken. Een emailadres was vaak wel te achterhalen. En messenger of zoiets werkte ook wel. Dan stuurde je zo iemand iets op. Een filmpje of zo. Met natuurlijk wat code erbij die zorgde dat er een ingang op de computer kwam. Niet iedereen trapte er in. Maar er waren er genoeg die dat wel deden. Je hing daarmee zelf het touwtje “uit de brievenbus” van je computer, bedacht Erik grijzend in zichzelf.
De speciale software die hij en zijn internetvrienden gebruikten voor hun hackwerk trok dan wel aan dat touwtje. En je was binnen op de computer van iemand anders. Iemand die Bitcoin had. Of een andere munt. En omdat die munten altijd op dezelfde plaats op de harde schijf geïnstalleerd worden was het een eitje om ze te vinden. Even het zogenaamde "wallet.dat" bestandje ophalen, overzetten naar je eigen computer en je kunt aan de gang. De "wallet.dat" bevat de private key en public key van de eigenaar van het cryptogeld.
Sommige mensen maakten het Erik wel heel eenvoudig. Het wallet.dat bestand is heel gemakkelijk te coderen en van een wachtwoord te voorzien. Te versleutelen zoals dat heet en dat maakt het moeilijker om erbij te komen. Maar veel mensen deden zelfs dat niet. Die hingen niet het touwtje uit de brievenbus, nee, die hingen gewoon hun portemonnee buiten de deur.
Was het bestand wél versleuteld dan was het meer werk. Maar de speciale software ging wel aan de gang. Het kon even duren, maar vaak was een niet al te ingewikkeld wachtwoord met een krachtige computer vrij snel gevonden. En dan kon Erik nog steeds over het geld beschikken.
En het leuke was, als je het goed deed dan merkte de eigenaar van het geld er niets van. Nou ja, hij zou wel een keer merken dat er geld weg was. Maar dat kon even duren. En de kans dat Erik ontdekt werd was eigenlijk nihil.
"Rare mensen, eigenlijk", bedacht Erik. Het was toch zo simpel. "Waarom liepen mensen met hun bezit te koop? Opscheppers? Indruk willen maken?”. Hun gedrag maakte hen alleen maar een ideaal doelwit.
Als ze een paar voorzorgen namen, zoals een goede virusscanner die ervoor zorgde dat een hacker geen code op kon sturen deed al wonderen. Dan een goed ingestelde firewall die voorkomt dat er dingen de computer op en af gaan zonder dat het de bedoeling is. Cryptogeld op een ongebruikelijk plek neerzetten is ook al een extra hobbeltje en de wallet.dat versleutelen met de functie die nota bene standaard in de wallet zit was wel het minste. Nam je dan ook nog een password van 10 tekens of meer, dan werd het voor Erik en zijn vrienden een vrij hopeloze zaak. En gingen ze in de Facebookgroep wel op zoek naar een ander slachtoffer. Er waren er op Faceboek genoeg die zich als gewillig slachtoffer aanboden, tenslotte.
En dan waren er ook nog cryptobezitters die hun wallet niet eens meer op hun computer hadden staan. En dan hield het echt op. Zelfs Erik kwam er dan niet bij. "Nare mensen, overdreven wantrouwende figuren", vond Erik. "Paranoïde. Zwaar balen, zulke lui" voor een eerlijke hacker die alleen maar wat meer zakgeld wilde. Ja toch?
Terug naar de inhoudsopgave
Verder naar Hoe u uw Bitcoin en andere cryptomunten veilig opslaat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten